Tussen de planten in de tuin ligt een konijntje, vergaan, nat en een beetje verloren. Een triest beest. Verderop een lege koe, zonder kop. In het gras een platte fret met een pieper in de staart. Een draakje met verweerde vleugels bij het grafje van Remi. De tuin is een schat aan knuffels, die op elk willekeurig moment weer de aandacht krijgen van Nero. Hij sleurt ze mee naar de boomgaard en ik breng zijn speelgoed weer trouw naar de tuin terug. Ook neemt hij uitdagend een spurt door het hondenluik om me uit te dagen met een beer binnen aan de gang te gaan. Als dat niet werkt, dan trekt hij zijn chirurgenkwaliteiten uit de kast en begint een operationele ingreep. Met alle gevolgen van dien.
Vandaag heeft hij het zakje gevonden van de plastick balletjes die soms verstopt zitten in een beer. Om het beest overeind te houden denk ik. Hij gooit hem in het rond, knaagt, rolt eroverheen, geniet en opereert nog een stukje verder. Ik trek en rag met hem en gooi hem weg. We hebben lol. Maar, dit spel heeft een nadeel, een klein detail....
De beer is dus lek en heeft elk deel van de woonkamer gezien. De banken, alle hondenkleedjes, mandjes, tapijten, de keuken de bijkeuken. Het beertje is over geleverd aan de grillen van het geslinger van Nero zijn spel. En de restanten van de beer dus ook. OVERAL balletjes!! Ik zuig en klop en veeg. Ze zitten overal en hoe ik ze ook te grazen neem, ze schieten alle kanten op, weg van de gretige stofzuigerkop.
Ik ben al niet zo`n heftige poetser, maar dit vraagt om aandacht. Als ik een stuk heb gezogen loop ik nog over balletjes, alsof ze overal aan blijven kleven. Maar dierenliefde kent blijkbaar geen grenzen. Dus al pruttelend zuig ik in het rond en kijk Nero liefdevol aan die met zijn rug op de lege beer ligt te genieten.
Reactie schrijven